Dag 1, reisdag naar Orlando
Half 4 (let wel: 's ochtends!!) gaat de wekker af. Tijd om naar Florida te gaan.
De laatste spullen verdwijnen in de koffer, zus en zwager worden opgehaald en vervolgens gaat het richting Schiphol. Auto wegzetten, inchecken, nog wat drinken/eten: dat gaat allemaal zoals het hoort.
Het vliegtuig van United vertrekt echter met een half uur vertraging maar ach..dat wordt vast wel weer ingehaald. Lekker veel beenruimte, dat wordt gewaardeerd! Ook het eten: heerlijk! Zelf had ik gekozen voor pannenkoekjes met chocolade en blueberry-saus; de anderen voor pannenkoekjes met spek, champignons en kaas, geloof ik. Drankjes en knabbeltjes tussendoor, niets op de verzorging aan te merken.
Acht uurtjes later landden we op Newark (...wat heb ik toch een hekel aan dat lange, saaie vliegen; de uren lijken vooruit te krúipen) waar we twee uur de tijd hebben om over te stappen op het vliegtuig naar Florida. Moet genoeg zijn, zou je denken.
Een wit Groenland!
Maar oh...wat een gedoe bij het ophalen van je koffers en de douane...ellenlange rijen (veel Amerikanen zijn onderweg voor Moederdag) dus op het laatst wordt het rennen naar het gereedstaande vliegtuig. 'Boarding closed' staat er maar gelukkig streek de mevrouw van United over haar hart en mochten we als laatste passagiers neerploffen.
En iets meer dan twee uur later landden we dan eindelijk op Orlando International. Nog even de auto halen en dan op naar het huis. Dat was ons plan. Niet het plan van Avis. Wat een ellende zeg: lange rijen, maar 2 of 3 medewerkers die duidelijk alle tijd van de wereld hadden en toen we uiteindelijk aan de beurt waren je ook nog eens van alles aan probeerden te smeren. De service was zo anders dan vorig jaar, jammer. En dan ook nog geen witte auto hebben maar een bruine (die volgens mij gewoon grijs is)!
Ach...als je dan eenmaal buiten bent en de warmte valt als een dekentje om je heen en je ziet de palmboompjes je welkom toewuiven, denk je nog maar aan 1 ding: Yes, we zijn weer in Florida.
Auto ophalen, gauw naar de Publix voor de eerste boodschappen en naar het vertrouwde huis aan de Sandy Ridge.
De oogjes werden steeds zwaarder na 22 uur in touw te zijn geweest dus veel meer dan een drankje en een boterhammetje (en voor mij de Mac and Cheese; daar hád ik me toch een zin in) is het niet meer geworden.
Nog even bij het zwembad gezeten waar we gelukkig wel konden blijven zitten bij een tropische regenbui maar al snel vertrok de een na de ander naar boven, op weg naar dromenland. We zijn er! En dat is het belangrijkste! En dat bed boven natuurlijk!
De laatste spullen verdwijnen in de koffer, zus en zwager worden opgehaald en vervolgens gaat het richting Schiphol. Auto wegzetten, inchecken, nog wat drinken/eten: dat gaat allemaal zoals het hoort.
Het vliegtuig van United vertrekt echter met een half uur vertraging maar ach..dat wordt vast wel weer ingehaald. Lekker veel beenruimte, dat wordt gewaardeerd! Ook het eten: heerlijk! Zelf had ik gekozen voor pannenkoekjes met chocolade en blueberry-saus; de anderen voor pannenkoekjes met spek, champignons en kaas, geloof ik. Drankjes en knabbeltjes tussendoor, niets op de verzorging aan te merken.
Acht uurtjes later landden we op Newark (...wat heb ik toch een hekel aan dat lange, saaie vliegen; de uren lijken vooruit te krúipen) waar we twee uur de tijd hebben om over te stappen op het vliegtuig naar Florida. Moet genoeg zijn, zou je denken.
Een wit Groenland!
Maar oh...wat een gedoe bij het ophalen van je koffers en de douane...ellenlange rijen (veel Amerikanen zijn onderweg voor Moederdag) dus op het laatst wordt het rennen naar het gereedstaande vliegtuig. 'Boarding closed' staat er maar gelukkig streek de mevrouw van United over haar hart en mochten we als laatste passagiers neerploffen.
En iets meer dan twee uur later landden we dan eindelijk op Orlando International. Nog even de auto halen en dan op naar het huis. Dat was ons plan. Niet het plan van Avis. Wat een ellende zeg: lange rijen, maar 2 of 3 medewerkers die duidelijk alle tijd van de wereld hadden en toen we uiteindelijk aan de beurt waren je ook nog eens van alles aan probeerden te smeren. De service was zo anders dan vorig jaar, jammer. En dan ook nog geen witte auto hebben maar een bruine (die volgens mij gewoon grijs is)!
Ach...als je dan eenmaal buiten bent en de warmte valt als een dekentje om je heen en je ziet de palmboompjes je welkom toewuiven, denk je nog maar aan 1 ding: Yes, we zijn weer in Florida.
Auto ophalen, gauw naar de Publix voor de eerste boodschappen en naar het vertrouwde huis aan de Sandy Ridge.
De oogjes werden steeds zwaarder na 22 uur in touw te zijn geweest dus veel meer dan een drankje en een boterhammetje (en voor mij de Mac and Cheese; daar hád ik me toch een zin in) is het niet meer geworden.
Nog even bij het zwembad gezeten waar we gelukkig wel konden blijven zitten bij een tropische regenbui maar al snel vertrok de een na de ander naar boven, op weg naar dromenland. We zijn er! En dat is het belangrijkste! En dat bed boven natuurlijk!
test
BeantwoordenVerwijderenLeuk!! En lekker, het eerste Budje. Ik verleng mijn vakantiegevoel nog even, benieuwd naar jullie avonturen. Have Fun!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel, ook voor het in vakantiestemming brengen door jullie blog :)
VerwijderenGgevonden heerlijk hoor we gaan jullie volgen hoor
BeantwoordenVerwijderenGeniet er van
Joke en Gerrit
Dank je wel, dat gaat vast lukken hier!
VerwijderenZo, jullie hebben het echt net gehaald joh. Mazzel dat ze jullie nog toelieten. Dacht daar ook al aan, dat het zo druk was door moederdag, op Newark. Jammer dat het bij Avis ook zo druk was, had zelf skip the counter bij Alamo, ideaal vond ik.
BeantwoordenVerwijderenDie mac and cheese ziet er zalig uit!!! Nooit gehad... En die pannekoekjes ook haha, had zelf het omeletje.
Was leuk jullie te ontmoeten. Heel veel plezier komende 2 weken!
Niet doen, die Mac en Cheese. Zo verslavend!
BeantwoordenVerwijderenBen even jullie blog aan het inhalen. Altijd vermoeiend zn reisdag maar ach je meot er wat voor over hebben
BeantwoordenVerwijderen